Saturday, September 23, 2006
Ειναι φορες που αναρωτιεμαι ποσο επηρεασε τη ζωη μου ο ερωτισμος, η ιδια μου η λαγνεια. Το ερωτημα θα μπορουσε να ειναι αφηρημενο, σε τριτο προσωπο, χωρις κινδυνους και διληματα. Προτιμω ομως το δυσκολο δρομο του πρωτου προσωπου για να ξεκαθαρισω μεσα μου οτι με εχω αποδεχθει. Κάτω απο αυτες τις συνθηκες η καταγραφη των συμπερασματων ειναι υποθεση απλη και συνοψιζεται σε λιγες λεξεις. Χαιρομαι γι αυτο που ειμαι και θελω να πάρω οσες περισσοτερες γυναικες μπορω μεχρι πάψω να υπάρχω οριστικα και αμετακλητα. Αποδεχομαι τη φυση μου χωρις πολλους ενδοιασμους. Πιστευω πως έτσι τα κριματα μου θα αφεθουν πιο ευκολα και θα γνωρίσω κι εγω αυτο που ολοι οι θνητοι ελπιζουν να κερδισουν: τον Παραδεισο μου. Ετσι μπορω να πορευομαι πιο ησυχος. Το αυριο δε με φοβιζει εφοσον εχω αναγνωρισει και τη ματαιοτητα και τη λογικη ανυπαρξια του. Κάθε στιγμη ειναι το αυριο που πέρασε. Και το παρελθον ειναι κι αυτο ανυπαρκτο διοτι δεν ανακαλειται στο υλικο παρον. Η ανακληση του στο πνευματικο γιγνεσθαι, πραξη η οποια συνοψιζεται στη λέξη ανανμνηση, δεν αποτελει αποδειξη της υπαρξης του στο μέτρο που αδυνατει να επιδρασει στο εν εξελιξει παρον. Η αναμνηση ειναι μια σκεψη μετρησιμη στο δικο της χωρο δηλαδη εντος του κρανιου μες στο οποιο συνεληφθη. Ο χρονικος προδιορισμος της υπαρξεως μου δεν ταυτιζεται με εκεινον του τόπου παραγωγης των σκεψεων μου. Αυτο με καθιστα πιο λαγνο, πιο ανησυχα ερωτικο. Το κυριοτερο ομως χαρακτηριστικο της καταστασεως μου ειναι η αρνηση που προβαλω στην προτεινομενη αλλαγη των παραμετρων κινησης και υπαρξης μου. Αυτο ειναι αποδειξις της ευτυχιας μου. Επιθυμω να ειμαι αυτο που ειμαι χωρις φοβο και με πολυ παθος και ευχομαι η Φυσις να με βοηθησει να τριφτω σε αμετρητες γυναικειες αγκαλιες μέχρι το βαθυ μου γηρας!
Ευχαριστω Θεε μου!
Comments:
Post a Comment
