I DONT KNOW YET

Οταν ξημερώνει Κυριακή αυτο που συνήθως επικρατει ειναι η ησυχία. Ελάχιστοι οι διαβάτες ακομα πιο λίγοι οι αργοσχολοι. Το Σάββατο έχει κοστισει σε χρήματα, ύπνο και ενεργεια. Γι αυτό η Κυριακή είναι πάντα μελαγχολική. Γιατι σημάινει το τέλος της ψευδαισθησης. Για λίγες μονάχα ώρες χαρούμενος κι έπειτα πισω πάλι στον τόπο του καθημερινου μαρτυριου. Πόσοι και πόσοι σκέφτονται έτσι αλλα δεν τολμουν να το παραδεχτούν; Πόσοι και πόσοι λένε βαθεια μεσα τους οτι όλα κάποτε πρέπει να τελειώσουν με τη μορφη που έχουν και να πάρουν μιαν άλλη πιο μεγάλη στην καρδια και πιο μικρη στο στομάχι. Το μυαλό αστο, ας μεινει οπως είναι μιας κι ο,τι και να γινει στα άλλα οργανα ο άνθρωπος το μονο που δε βάζει είναι μυαλο. Πόσοι και πόσοι δεν κάνουν τις αμαρτωλές, τις αιρετικες αυτες σκέψεις οταν καθυστερει η προαγωγή τους, οταν πρεπει να δωσουν λογαριασμο στο αφεντικό τους, οταν δε μπορουν να κοιμηθουν απο το θόρυβο των δανειων που καλπάζουν στον πειραγμένο νου τους... Κι όμως οσοι κι αν ειναι ο αριθμος τους παραμενει μικρος ως φαινεται Καθοτι δεν άκουσα κανεναν να παραπονειται για το πιο απλο πραγμα του κόσμου, που συμβαίνει κι ειναι αδικο κι ειναι ωρα να παψει να συμβαινει! Και μιλαω για τις Κυριακες, γι αυτες τις ιερες ημέρες που θα έπρεπε να παρατεινονται κατα κάποιες ωρες. Θα έπρεπε οι Δευτερες να αρχιζουν λίγες ωρες αργοτερα, εργάσιμες ώρες μιας και οι υπολοιπες δεν υπάρχουν στα ρολογια των αγορων εργασίας. Θα έπρεπε οι εργαζομενοι τις Δευτερες να προσερχονται στις δουλειες τους μετα το προαριστον, δηλαδη γυρο στις εντεκα το πρωι. Θα ήταν μια τρανταχτη αποδειξη πολιτισμου και ποιτητας ζωής για την οποια ολοι οι μεγάλοι, ολοι οι κρατουντες και οι παραγοντες τους κοπτονται αλλα παρα τις επιπονες προσπάθειες τους η ποιοτητα αυτή παραμένει στο χαμηλοτερο δυνατο δεικτη, για την ακριβεια ενα βηματάκι απο την ποιτητα ζωης στα χρόνια της δουλείας. Η ποιοτητα ζωής ως τίτλος ανεκδότου θα έπιανε περισσοτερο τόπο... Της Κυριακης οι σκέψεις μου αυτες αποδεικνυουν του λόγου το αληθες, οτι δηλαδη ''αργια μήτηρ πασης κακιας'' Γιατι αν τις Κυριακες οι εργαζομενοι πολιτες εργαζονταν όπως και τις Δευτερες, δε θα έκαναν τέτοιες σκέψεις αποπροσανατολιστικες... Κι αν το καλοσκεφτεις, εξ αιτιας αυτής της φυσικής ιδιοτροπιας οι διορατικοι εργοδοτες κεφαλαιουχοι επενδυτες και κρατικοδιαιτοι ζητουν την αυξηση των οριων της συνταξιοδοτησης στα 65 και βαλε! Σου λενε, αφου ειναι πρακτικα αδυνατο να καταργθει η Κυριακη -η προσπαθεια μάλλον απέτυχε προς το παρον- ας τραβήξουμε σε μάκρος τα υποχρεωτικά χρονια εργασίας. Ετσι μακροπροθεσμα ο εργαζόμενος δεν έχει την πολυτελεια της αργιας, ειναι υποχρεωμενος να δουλευει με ολο και λιγοτερο μισθο -επιπροσθετη εφαρμογη προγραμματος τινος- μεχρι να τα τιναξει λογω κακουχιας. Η αναμενομενη μονιμη αργια του μελλοντος συνταξιουχου φανταζει ηδη πολυτελεια οσο σημερα ειναι πολυτελεια το Σαββατοβραδο. Και τοτε οπως και τωρα οι Κυριακες θα ειναι έρημες και μελαγχολικες. Ισως για να εμποδιζονται ετσι οι σκέψεις οι πρακτικες, οι επαναστατικες, αυτες οι σκέψεςι της αργιας...